martes, 31 de diciembre de 2013

Objetivos 2014

"Ser feliz". Pero eso es como decir que el objetivo es "ganar". Claro que sí, pero ¿cómo? No sirve de nada sin tener acciones concretas. Pensemos.

¿Qué sabes hacer? Moverte. Moverme rápido siempre ha sido mi especialidad, hacia delante. ¿Hacia dónde? ¿Cuándo fue mejor? ¿Lo sabes? Se desplegaban los naranjos, es mi recuerdo. Pero eso no nos vale a largo. Sirve a corto, así que podría ser una opción. A largo ¿podemos evitar que vuelva a ocurrir? ¿Qué ha ocurrido ahora? No lo entendemos y en movimiento no se puede aprender. Así que primer paso: comprensión. Después, bueno. Ya veremos. Pero preparar la alternativa. Segundo paso.

Tercer paso, movimiento o cambio.

3 pasos para un objetivo. Mucho mejor.

martes, 24 de diciembre de 2013

Poli bueno, poli malo

¿Adonde quiero llegar? A lo de siempre, a quitarte las piedras del camino para que sigas pudiendo andar con los ojos cerrados. A ponerte la zancadilla yo, si no me queda otra, cuando aún puedo cogerte, antes que tropezarte y caerte más allá. Discutir contigo una, y otra y otra vez por temas que no son de mi incumbencia pero que sí lo son. Y salvándote el hecho de que nunca me has dicho "esto no es asunto tuyo"

Porque lo es, porque tú eres mi contrapartida ingenua. Balanceas mi presencia en el mundo. Quiza los cinicos estamos para que las personas como tú aun puedan ser inocentes. Y quizás la gente como tú existe para que nosotros aún tengamos la posibilidad de sentir que nuestra amargura sirve para hacer bien.

Aunque a veces seas tan cabezota que me den ganas de tirarte al puerto

domingo, 8 de diciembre de 2013

Pum pum pum

El suelo también tiene sus recompensas. Somos sólidos y aunque estemos solos notamos en los pies que ahí fuera hay más como nosotros.

No me enfado ya, me río. Una tragedia que dura el tiempo suficiente se convierte en una comedia. A mí me surge una risa de bajo pecho, ácida y combativa. Pero esta no es mi guerra, así que adios, adios.

El karma es una forma simplificada de decir que las personas tienden a devolver lo que reciben. Pero no siempre. No hay fuerza mística, la vida no está regulada y aunque tu cuerpo se empeñe en creerlo, azarosamente puede no haber retorno.

Giramos en torno a unas cuatro frases, que son las que nos definen. El resto es voluble, variable, cuestión de esfuerzo. Debería avergonzarnos aseverar que nuestra forma de ser condiciona cada acto.

miércoles, 20 de noviembre de 2013

De nuevo, contigo

Esta vez ya no pasas de los hombres. Ya no quieres no saber nada de novios, ni abjuras del amor. Tampoco estás ya en la fase de querer que cualquiera te quiera. Menos mal, por muchos ratos divertidos que nos diera esa etapa, iba a acabar con tus nervios (y los míos, porque vaya pelmazos).

No, ya no. Ahora estamos en la penúltima etapa. El principe azul. O verde, o morado, porque el azul es para esas niñas que no saben lo que quieren y le pondrían "te quiero" al primer tipo que se cruzaran. Pero tú no eres de esas. Tú no buscas lo que las demás. Tú le buscas a Él y no te conformarás con nada menos.

La mayoria de los cabrones a estas alturas de la vida no tienen vuelta atrás. Se les congeló la sonrisa a mitad del juego. Decidieron quedarse para siempre la piel que ahora llevan, cambiendo apariencia por realidad y viceversa. Encontraron más fácil vivir así, el juego permanente. O se rompieron y ahora agachan la mirada o aprietan la mandíbula, amargados. Creo que tu "él" fue "Él" durante un momento y luego siguió avanzando.

Cuanto más pasan los años más acepto que no hay persona perfecta ni media naranja, ni limón, ni nada. Sólo hay personas con las que encajas y puedes trabajar. Como todo en la vida, si te esfuerzas lo consigues y si no, a volver atrás y recomenzar.

No one falls in love by choice, its by chance. 

No one stays in love by chance, its by work. 

No one falls out of love by chance, its by choice.

viernes, 1 de noviembre de 2013

1:26

Que yo que sé. Que no me doblo. No es más fuerte el que más golpes da, sino el que más golpes aguanta. Y otra cosa no, pero fuerte soy desde pequeñito. Me reía siempre, por enfermo que estuviera, aunque apenas pudiera mantenerme erguido sobre el sofá del que me colgaban los pies, que aún ni me llegaban al suelo. Me reía y era feliz.

Ahora ya nunca me rio así, como si fuera posible hacerlo cuando ya se ha rodado un poco. Pero sigo de pie pase lo que pase, bailándola igual contigo que sin ti, sin ser vencido. No me he vuelto malo, me he vuelto real. Aquí todo se somete a las leyes físicas.

domingo, 27 de octubre de 2013

Niño

Me gustaría que en algún lugar de mi inconsciente existiera aún el monicaco de pocos años que se reía de todo, incluso de su propia falta de fuerzas cuando quería hacer algo y no podía. Así, el resto del "yo" podría armarse sin miedo de cuánto cinismo fuera necesario para seguir adelante. Protegiendo ese núcleo, sabiendo que algún día, en algún lugar, podría dejarse ir finalmente y usar a ese niño como semilla para volver a empezar.

sábado, 12 de octubre de 2013

12 de Octubre

Hoy es un día importante porque he salido bien tempranito a comprar churros. Me encanta andar por la calle tempranito al lado de la montaña.

Hoy es un día importante porque tenemos entradas para ir mañana al parque de atracciones.

Hoy es un día importante porque esta noche nos vamos a la Zombie Walk de Sitges, a frikear un rato.

Hoy es un día importante porque voy a agenciarme un juego nuevo.

Hoy es un día muy importante porque dos entes muy apreciados en este blog han cumplido otro año girando alrededor del sol.

Además hoy hay mucha gente odiándose o haciendo como que se odian ahí fuera, pero eso realmente no me parece importante. Cada uno sus diversiones, oiga.

viernes, 11 de octubre de 2013

La sorpresa

Me vine abajo cuando abrieron la puerta


sábado, 5 de octubre de 2013

Jo mai mai

Avui l'Albert arriba a l'hora,
em dóna el cava
i el poso en fred.


I arriben l'Hèctor i la Clara
porten la nena
adormida en el cotxet.


I obro la porta a la Judit
avui ben sola,
"m'encanta el teu vestit".


I va arribant tota la colla,
quan són a taula
trec el sopar.


"Un menjar exquisit",
"vull provar aquest vi",
"qui vol cafè?,
hi ha gintònics, també".
i juguem al joc d'aquelles nits d'estiu,
"no parleu tant fort que la nena dorm".


I l'Hèctor diu:
"jo mai mai he desitjat fer un petó a la Judit"
i afegeix:
"jo mai mai he desitjat que deixés el seu marit",
tothom em mira i ningú beu.


I aquell bar emmetzinat
se m'ha clavat al cor
i ho reconec hi faig un glop.


I veig que tots riuen de cop,
però la Judit aixeca el got
em mira i em diu:
"jo mai mai no he pensat
que seria més feliç al teu costat",

I jo em congelo i ella beu.

viernes, 4 de octubre de 2013

Algo que le ocurre a otros

- ¿Te sientes vacío?
Como siempre.
- ¿Sientes que te estás haciendo más pequeño?

- ¿Algo físico?
Náuseas, rechazo, complejo de inferioridad, culpabilidad. Me encuentro queriendo escapar de mi propio cuerpo.
- Te estás rompiendo
Solo me escondo
- ¿Qué hay de tus amigos?
Me siento aislado, nadie lo va a comprender y quien lo comprende no me puede ayudar.
- ¿Tu comportamiento con otras personas ha cambiado?
No me siento con fuerzas de discutir con nadie. Me siento alienado vaya donde vaya.
- Tienes que salir de ahí
Puedo hacerlo cuando quiera.

lunes, 23 de septiembre de 2013

Otros

" Hola, quizás no te acuerdes de mi....pero hoy soñé contigo y me dio por buscarte. Has cambiado mucho, pero tu sonrisa sigue siendo la misma, espero que estés bien. Un beso. "

Hacía 10 años, y ella era un recuerdo muy lejano. Fuímos juntos a clase en nuestro primer año de instituto y lo más que compartimos fueron algunas conversaciones. Ella no estaba muy integrada y para mí era un motivo más para ser amable con ella.

Alguien me dijo que le gustaba, no le di mucho crédito. Una vez me llamó por teléfono, un año más tarde, solo para preguntarme cómo estaba. Yo era muy inocente, qué voy a decir. No había llegado Invierno, no había llegado Colores. No sabía nada.

Una de esas personas que conoces de pequeño y casi olvidas. Y entonces, la semilla de haber sido amable con una persona que quizás lo necesitaba más que nadie, germina 10 años después en forma de alimento para el alma.

Es muy raro en mí, pero me he sentido muy bien conmigo mismo.

miércoles, 18 de septiembre de 2013

Naranjos

Solo tengo que pulsar el botón de "datos" y el mundo se calla. Ya está. Entonces, ni me vigilan los pasos, ni siento las anteojeras colocándose ante mí. Los jazmines no hacen ruído y el azahar no me exige nada a cambio de su compañía. No digo que las farolas no molesten, pero de ellas es fácil alejarse.

No es injusto que las parras se agiten, con el viento, ni me mienten alegando estar inmóviles. Las mismas constelaciones seguirán ahí el año que viene. Yo estaré en la misma calle, queriendo estar, queriendo que estén.

Silencio, sobre todo silencio. No hay ruído esta noche.

lunes, 19 de agosto de 2013

Cuerda

Abrir la puerta trajo una corriente de aire que no se sentía desde hacía años bajo esos techos. Un remolino de hojas secas se adentró por el pasillo de la casa y tan rápido como empezó volvió el silencio. Silencio expectante, de la calma rota, no ya el silencio de la mortaja del abandono.

Los pasos crujían sobre la olvidada tablas de la casa. Aún podía oír la música, antiguas maderas y cuerdas. Las ventanas, abiertas; las bisagras, trabadas. Los ratoncitos que aguardaban corrían ahora a esconderse en sus agujeros.

En el salón depositó el estuche en el suelo y extrajo su compañera del alma. Avanzando hacia el balcón, contemplaba las pinturas y fotografías cubiertas de polvo de las personas que dejó con una promesa.

Ya sentado sobre la barandilla, observa el pueblo al que prometió volver. No quedó nadie para esperarle, tardó demasiado. No había amigos con los que improvisar ni chicas a las que inventarles melodías. Aún así, comenzó a deslizar el arco por las cuerdas. Dejaría una última impronta en las calles de piedra y casas de tejas rojas, un trocito de sí mismo en el sitio al que pertenece, antes de regresar para siempre a los aceros y cristales de su nuevo hogar.

jueves, 1 de agosto de 2013

So, good night unto you all

Las notas quedan detrás de nosotros mientras cruzamos la ventana en un descuido del dueño. Salimos a la terraza, cerrada para evitar que algún alcoholizado compañero decida probar puntería con la piscina de abajo. Perfecto para nosotros, que encontramos un pequeño escondrijo para comprobar la suerte que hemos tenido de cruzarnos allí. La música sigue en el salón y el cielo gira mientras dibujamos nuestros álbumes de fotografías con palabras y gestos.

El mejor baile de la noche fue amaneciendo, cuando el mundo ya había caído. Colándose las primeras luces por las cortinas. Con los pies descalzos por la alfombra polvorienta, un pequeño susurro cada vez que apoyábamos los pies. Esquivando algún vaso volcado. Bailando y bailando y bailando.

Al final, como en cualquier cuento, desaparece antes de que despierte nadie que pueda creerme luego. No hay beso final, lo físico siempre acaba estropeando humanizando las cosas. Una historia que contar, un recuerdo. Una noche de verano.

miércoles, 3 de julio de 2013

La la la

Me tiene atrapado la canción.




I'm covering my ears like a kid 
When your words mean nothing, 
I go la la la 
I'm turning off the volume when you speak 
Cause if my heart can't stop it, I find a way to block it 
I go la la la

Y al loro con el significado del vídeo (copypaste de la wikipedia):

The music video revolves around an oral Bolivian legend, dating to the early 20th century, which concerns a deaf boy who fled from his abusive home and found a stray dog that accompanied him since then. After living on the streets for undefined amount of time he discovers that he has special talent of perceiving people's troubles, which he can heal by screaming, which is said to be as loud as an earthquake and a tornado. One day, he finds an old man who is being stoned by villagers while being taunted and ridiculed. By screaming, the boy resolves the situation and revives the old man's heart (in the video, by buying him a new heart). 

Together, they meet a disfigured man who was abused, considered a leper by society. The disfigured man reveals that he is a prophet who was cursed by a demon(El Tio) because he didn't worship him, and abandoned the society where the demon resided. El Tio is considered as the lord of the underworld, to whom mortal people offer gifts to him in order to be protected by him or to ease his anger. The prophet said anybody who could hear the demon would fall under his control. He told them the demon could be found in desert, where there once was a town in which people worshipped the demon and he cursed them to kill themselves. 

Together they go to the place where the demon should reside. They arrive at a mine where the demon is supposed to be but everybody could be cursed who is able to hear the demonic curses, thus the boy alone only could go to the demon and overvoice him with his scream to stop him from cursing others. 

The video ends with an open end, considering that El Tio is the lord of the underworld who rules in the mines, which were of use for people for a prolong period of time, whom miners sacrifice a llama from time to time to avoid from being cursed, the boy could be seen as a big sacrifice to redeem the miners from El Tio's undesirable influence. On the other hand it can be interpreted that only the boy is able to stand up to El Tio as the people couldn't have freed themselves. 

The music video deliberately alludes to the story of the Wizard of Oz in an effort to conceal the legend from those unfamiliar with it.

lunes, 24 de junio de 2013

San Juan 2013

En los fuegos de San Juan también prenden amistades. Unas palabras, contacto y, al menos durante una noche, recuperamos lo que fuímos muchos años atrás. Las hogueras no se han apagado aún.

Os deseo lo mejor si estáis y si no estáis... ¡si no estáis, también!

miércoles, 19 de junio de 2013

Yo tb tq



Gran verdad en clave de humor

viernes, 31 de mayo de 2013

V

Y, ahora sí, 5 años.

Gracias.

domingo, 26 de mayo de 2013

¿Quiénes son estas gentes?





Dime ¿quien son estas gentes

que se muestran indecentes,
que se besan en publico?
Yo, estoy solo en el mundo, 

no tengo ninguna Mona Lisa
para ser romantico
Dime, ¿quien son estas gentes

con los eternos idilios?
Se me ha olvidado su nombre..
¿Conoces la ruta hasta alli,
y el precio que cuesta

amar a perder el juicio?
Dime, ¿quien son estas gentes
que caminan sembrando

la gracia detras de sus pasos?

Haciendo el mundo mas hermoso,
y llevando con ellos

su amor a la tumba

¿Conoces su camino,
el secreto que les mantiene

en la buena fortuna?

Yo solo tengo mis manos
para esconder a mis tristezas

cuando ellos tienen la luna.


Dime quien son estes gentes
que albergan, brillantes,

sus ojos de demasiado tormentas

Dime quien son estos dioses
que saben como usar
las iras del cielo

y quedarse fuera del tiempo...

Nosotros solo tenemos
el invierno por paisaje

y nuestras tristes golombinas

que, sin destino,

nos devuelven nuestros propios mensajes.

Dime, ¿ quien son estes gente,
que se rien como niños,
que se contestan?

La réplica de los Romeos,
de los Tristan, de los Rimbaud,

la de la gran música

Yo, solo me tengo a mi mismo
para enseñar de mi corazon

la natura impudica
Y dime, ¿quien son estes verdugos
que me matan sin ninguna palabra
con sus ojos magnificos?

Digame, ¿quien son estes verdugos
que me matan sin ninguna palabra
con sus ojos magnificos?

cortesía de Sophie, como de costumbre

viernes, 24 de mayo de 2013

15:20

- I want to be an artist
- What kind of art do you want to make?
- I want to make different versions of myself

domingo, 19 de mayo de 2013

¿Cambiará algún día?

No importa que un comportamiento esté alto en la lista de necesidades de una persona, que sea sencillo y gratuíto y que el no obtenerlo haya provocado infinidad de discusiones con otra. En ocasiones lo tendrá y en otras no. Y la única oportunidad de tirar adelante es no protestar, dar las gracias, disimular y que todo esté bien.

Con cada prueba me chafo un poco más.

¿Por qué?

Me siento como un adolescente. Que se da una y otra vez contra la naturaleza humana porque todavía no ha encontrado el resorte o la explicación. ¡Que los tópicos son ciertos! Que la gente miente, es egoista y daña a su pareja y amigos gratuítamente sin venir a cuento. Que la injusticia está a la orden del día, la igualdad es una broma y la coherencia es algo tremendamente ocasional.

Y perdonadme el texto rollo quinceañero de "qué malo es el mundo". Era esto o una entrada que dijera simplemente "¿Estamos locos?" Y alguna vez me lo tenía que quitar de encima, por vergüenza que me de.

Entonces pienso. Si mi rabia es también evitable y daña a la otra persona, si la dejo ir por estas actitudes, ¿soy igual que esa persona? ¿O me salva el que todo esto sería inexistente si la otra persona actuara bien de primeras?

¿Me da todo esto derecho a saltarme mis propios compromisos?

La verdad es que si no fuera a sentirme tan ridículo comenzaría a preguntar por todos lados. ¿Hay alguien que haya conseguido alguna vez una relación humana de sinceridad, honestidad y confianza plena? ¿Es posible? ¿Va con la edad? La única forma de evitar este repiqueteo de decepciones es establecer lazos (colegas en vez de amigos, aventuras en vez de parejas) donde nada de esto sea esperable. ¿Es eso?

¿Cambiará algún día?

miércoles, 15 de mayo de 2013

Iko iko

Recomiendo encarecidamente escuchar/ver el siguiente vídeo antes de leer la entrada.


Yo la conocí como la BSO de Misión Imposible y la recordaba como una simple canción chorra-tropical. ¿No? Vamos con la letra de la canción:

My grandma and your grandma
Sitting by the fire
My grandma says to your grandma
" I'm gonna set your flag on fire "

Talkin' 'bout
Hey now
Hey now
Iko iko an nay
Jockomo feena ah na nay
Jockomo feena nay

Look at my king all dressed in red
Iko iko an nay
I bet you five dollars he'll kill you dead
Jockomo feena nay

(...)

My flag boy and your flag boy
Sitting by the fire
My flag boy says to your flag boy
"I'm gonna set your flag on fire"
 

(...)
 

See that guy all dressed in green
Iko iko an nay
He's not a man, he's a loving machine
Jockomo feena nay

(...)


 Y de la wiki:

"Iko Iko" is a song that tells of a parade collision between two "tribes" of Mardi Gras Indians and the traditional confrontation. (...) The story tells of a "spy boy" (i.e. a lookout for one band of Indians) encountering the "flag boy" or guidon carrier for another "tribe." He threatens to "set the flag on fire.""

Al loro con la canción absurda! Por cierto, mi versión favorita es esta, aunque está super versionada.

martes, 14 de mayo de 2013

Una canción cualquiera

Estaba yo en el "descanso" del máster, sentado en un banco al solecito en la mañana, pelando una naranja. Momento de desconexión total, intentando un poco ralentizar un poco la locura de estos días. Lo consigo y me abstraigo en la tarea de separar gajos conservando algún dedo limpio al mismo tiempo (cosa que mi padre siempre ha dicho que en mi caso es imposible, que si tuviera más dedos me los pringaría también).

Cuando me doy cuenta llevo un rato cantando por lo bajo una canción. Está claro que tararear, canturrear casi siempre es algo no-premeditado y la canción es aleatoria, pero hasta el momento siempre me pasaba o con las típicas canciones pegadizas o con aquellas que han sido una constante en mi vida.Y me doy cuenta cuando me salen. Esta vez hasta que no llevaba dos o tres estrofas no me dado cuenta ni del hecho en sí de estar canturreando ni por supuesto de la canción. Una canción que llevo años sin escuchar y que nada en el silencio me había podido recordar.


El problema es que esa canción viene de tiempos muy muy malos. Quizá Finc, asesora de la psique oficial de la Senda, pueda concretar si tiene alguna clase de importancia, el hecho de que me salga sin pensar, pero a mí personalmente me ha parado de golpe. ¿Me estoy diciendo algo?

lunes, 13 de mayo de 2013

23:56

"Mamá, duele". Pero me he hecho grande y ya no quepo en su abrazo. No porque ella no lo intentase. Simplemente me he vuelto demasiado grande, demasiado lento, pesado y desagradable. Miento, lo conseguiría. Pero para ello tendría que aparecerme tal cual soy. No podría, con todo lo que se esforzó ella en hacer de mí alguien que valiera la pena. Con todo lo que me esforcé yo.

Aún así quiero esconder la cabeza en alguna parte, junto con todo lo demás. Pero los amigos no están para eso y las compañeras no se lo merecen. Por tanto hago ¡hop! y me vuelvo de dentro para afuera. Ventajas de ser reversible. Y todo vuelve a estar bien, puede, quizás.

domingo, 12 de mayo de 2013

Simplificando

En un momento dado, me miro en el espejo y me encuentro con demasiados elementos nuevos. Me veo un poco sobrecargado. Pendiente, colgante, tres pulseras. Amigos que no me corresponden, preguntas que no necesito hacer, explicaciones que no tengo que dar.

Así que simplifico.

Fuera el pendiente, ya he cumplido el llevarlo, ya sé si me atrevería a hacérmelo.
Fuera las pulseras, poco me queda en común con las otras personas que las llevan.
Fuera el colgante, no hay motivo para llevarlo.

Desaparecer los amigos que no me corresponden.
No gastar la energía en preguntas y respuestas si puedo conformarme con no saber.

Siempre he pensado que es mejor menos espacio, hay menos frentes que cubrir. Una amiga me ha dicho hace poco que parece que esté cerrando murallas y pateando a la gente fuera. Puede ser.

A mis obligaciones (Pablo Neruda)


Cumpliendo con mi oficio
piedra con piedra, pluma a pluma,
pasa el invierno y deja
sitios abandonados,
habitaciones muertas:
yo trabajo y trabajo,
debo substituir
tantos olvidos,
llenar de pan las tinieblas,
fundar otra vez la esperanza.

No es para mí sino el polvo,
la lluvia cruel de la estación,
no me reservo nada
sino todo el espacio
y allí trabajar, trabajar,
manifestar la primavera.

A todos tengo que dar algo
cada semana y cada día,
un regalo de color azul,
un pétalo frío del bosque,
y ya de mañana estoy vivo
mientras los otros se sumergen
en la pereza, en el amor,
yo estoy limpiando mi campana,
mi corazón, mis herramientas.

Tengo rocío para todos.

Conocida la primera estrofa por una canción de Extremoduro, no me había parado a leer el resto del poema. Que lo disfruteis

miércoles, 8 de mayo de 2013

Una chica sincera

1) No, en serio las tías estamos locas. Yo hay veces que lo pago con mi novio sin motivo. Me doy cuenta de que se la estoy liando muchísimo y pienso "joder, si no ha hecho nada".



2) - Es lo normal. Es decir, yo puedo decirle que sus amigos son guapos y hacerle bromas y eso. Pero él de mis amigas...
- Ni se atreve, ¿no?
- Y más le vale.



3) Odio la cuesta final. Claro, no pego ni chapa en todo el año y ahora es más difícil.


Realmente no tengo ningún problema que la gente actúe de forma irresponsable y/o egoista. Es su vida. Solo pido que se admita. Pero se quiere tener todo y entonces ya si que no.

Odio los tópicos. Y más cuando son reales pero tienes que hacer como que no.

domingo, 5 de mayo de 2013

5 años de la Senda: v1.0

Quizá me he pasado de impaciente, pero ahora que ya tengo la primera versión del recopilatorio que he querido hacer, se me antojaba eterno esperar hasta el 31 de mayo (aniversario real del blog) para publicarla. Es posible que aún tenga fallos de maquetación (no os digo lo que cuesta encajar en un word/pdf casi 500 entradas T_T) y me gustaría añadirle unas cuantas cosas más. Probablemente lo haga para tener el 31 una versión definitiva. Pero de momento os dejo la versión cruda, para el que la quiera.

Pensándolo bien, no creo que nadie atraviese las cerca de 200 páginas que comprenda esto. Es normal, me ha costado a mí y eso que soy el que escribe :P Pero... saber que al menos unas cuantas copias acabarán por ahí ya me basta y me sobra. Por otro lado, con esto ya estoy listo para "salir del armario". Mis padres nunca me han leído y voy a darles la alegría de comprobar el descarriado que tienen por hijo, entregándoles una copia impresa (en bonito, eso sí). Ya veremos.

 Por favor, sed indulgentes con los primeros/no-tan-primeros/la-mayoría-de textos. El que los haya incluído no obedece a criterios de calidad (o esto tendría portada e índice), sino que he querido recoger la evolución, aunque eso suponga enfrentarme a mi yo-escritor de 18 años... Bueno, que corto el rollo. Con que alguno de vosotros recuerde/descubra algún texto y le guste, me doy por contento.

Enlace de descarga


domingo, 28 de abril de 2013

La Senda en papel: update!

A falta de una semana para el 5º aniversario del blog, creo que podré tener lista la recopilación del blog, si no para el mismo día, sí para la segunda semana de mayo.

Estoy muy contento con las colaboraciones recibidas. No hay dos iguales pero me alegro de todas y cada una. Eso sí, ¡aún me quedan! Venga, animaos, que el resultado será mucho más representativo con la huellita de los que habéis pasado por aquí en un momento u otro.

Tengo un par de noticias. Tenía pensado incluír algún texto inédito en el recopilatorio (es lo típico, ¿no?) pero al final no he tenido ni que planteármelo. En la revisión de las 1000 entradas publicadas, he topado con unos cuantos borradores que eran entradas terminadas pero que no llegué a publicar por un motivo u otro. En la recopilación van a estar.

Claro, que habida cuenta de que contará finalmente con 400-500 entradas, a ver quién es el guapo que las encuentra...

Saludos!

martes, 23 de abril de 2013

Lunes particular

Lunes, 7:40. Se despierta y ya hay dos diferencias con respecto al resto de lunes. La primera es que se despierta rápido, sin remolonear como el resto del lunes ni maldecir al mundo. Hoy no quiere perder tiempo. La segunda es que, al rodar hasta el borde de la cama, chafa de paso el bulto que tiene al lado de paso, un bulto que no está acostumbrado a tener ahí. Aayyy

Sin despertarse del todo ya está desayunando. Se viste, coge todo y pasa por el baño, donde sacude sin mucho éxito los rizos que ya empiezan a formarse, intentando peinarse. Desiste: desodorante y un poco de colonia. Ya estamos listos. Así que vuelve al cuarto.

Entra y se agacha en el borde de la cama. Me voy. Nunca sabe si seguirá dormida o si llegará a despertarse del todo. Pero siempre, incluso en las mañanas glaciales, ella consigue separarse del calor de las mantas y la almohada para sonreírle y buscarle un beso. Y, entonces sí, él consume en parar ese momento todos los minutos que ha ahorrado desde que se ha despertado. Con calma y despacio la saborea un poquito antes de volver a acelerarse y volver al mundo real, camino del metro de las 8:07

jueves, 4 de abril de 2013

Principios básicos de la comunicación interpersonal

  1. No se puede no comunicar
  2. Lo importante en la comunicación es lo que recibe el receptor, no lo que transmite el emisor.
  3. El responsable de que la comunicación sea eficaz es el emisor, no el receptor.
  4. Todo lo que no cubre la comunicación lo cubren los rumores o las suposiciones
  5. La comunicación eficaz siempre persigue un objetivo
  6. El mensaje tiene que estar adaptado al receptor

[ Entonces me volví a equivocar ]

sábado, 9 de marzo de 2013

Gestión de la incertidumbre

Estoy cursando un máster en gestión de proyectos, cortesía de mi empresa. Una de esas cosas que las empresas consideran una inversión a largo plazo, imagino. Sin exámenes, claro, profesores muy brillantes, una clase muy pequeña y contenido aprovechable día tras día.

Ahora estamos con habilidades directivas. Es básicamente crecimiento y desarrollo personal. Uno podría pensar que es algo que se enfoca al trabajo, pero de hecho mi profesor se rió de nosotros cuando le dijimos que la vida laboral se diferencia de la vida personal. Uno es el mismo esté donde esté, y si aprendes algo y lo aplicas en el trabajo, lo aplicas también en tu vida diaria. Tenía razón.


Y tiene aplicación directa en la vida diaria lo que aprendemos. Yo siempre he sido muy escéptico con las lecciones "iluminadoras" pero la verdad es que el curso me está dando mucho que pensar (supongo que si la gente paga más de 10k euros por él será por algo). El último concepto ha sido "gestión de la incertidumbre". Qué hacer con lo que te altera y no puedes controlar.

El modelo que plantea es, primero, identificar qué elementos causan incertidumbre en nuestra vida. Qué nos tiene la cabeza ocupada,  nos causa malestar, preocupación, porque no sabemos qué va a pasar o cómo nos va a afectar.

Luego, fragmentar eso en trozos pequeñitos, en diferentes partes más pequeñas y factores. Ahora se trazan dos círculos concéntricos. El primero es el que se corresponde a lo que sí podemos controlar. Lo que sea que podamos hacer para influír en el resultado. ¿Te causa incertidumbre? ¡Haz algo! El círculo de fuera corresponde a lo que no está en nuestra mano. Otras personas, azares, naturaleza... todo queda fuera de nuestro círculo de control interno. Lo que depende de nosotros, por mucho que nos cueste, dentro.



Nos comentaba que hay varios tipos de persona en función de este modelo. Hay quien no establece correctamente los círculos. Por ejemplo, quien piensa que todo cae dentro de su centro de control interno y se quema preocupándose por cosas que no están en su alcance. Hay quien piensa que todo cae en el círculo de control externo, que lo que tenga que venir vendrá y vive amargado también cuando lo que pudo controlar no sale como espera. Hay quien establece correctamente los círculos, pero no consigue evitar preocuparse por las cosas que sabe que escapan de su alcance.

Yo había reflexionado sobre lo que puedo y no puedo controlar anteriormente, pero conocer toda una teoría desarrollada al respecto y que coincida con lo que pensaba, ayuda a apuntar mejor. Es como intentar resolver un problema tras otro intuitivamente y te digan que se puede metodizar. En ese momento puedes comprender mejor lo que habías aprendido por ti mismo y reforzar tu propio enfoque.

Me propongo definir mejor mis círculos y ser más estricto acerca que no dejar que lo que no controlo me afecte.

viernes, 8 de marzo de 2013

Una petición especial (a vosotros)

A veces he pensado que me gustaría tener una versión escrita de este blog. Algo que guardar en una caja de recuerdos o poder dárselo a alguien y decirle "esto, esto soy yo". Me acerco a los 5 años del blog (el 5 de mayo), a las 1000 entradas publicadas y creo que ahora es un buen momento. Me gustaría seleccionar entradas, ponerlas todas juntas en un formato decente y hacer algo que se pueda descargar o materializar.

Pero si hago sólo eso el cuaderno va a quedar cojo. Porque por aquí han pasado muchas personas, dejando huella, enriqueciendo el blog o simplemente leyendo y haciéndome saber que estaban ahí (o no). No sé si esto hubiera seguido adelante si me hubiera encontrado caminando en una senda desierta. Así que me gustaría algo que sé de entrada que es complicado: quisiera que la versión "tangible" de la senda contase con aportaciones vuestras. Los otros caminantes, los que comentan a veces, incluso los que sólo leen y no tienen por norma escribir (o no lo han hecho nunca). Aceptaré encantado e incluiré cualquier cosa que queráis dejar. Lo mejor sería un texto propio, creo que es lo que recoge más exactamente la esencia de cada uno (inédito sería la leche! :P) pero me gustará igual textos que ya existan, no propios, comentarios, frases... lo que queráis.

He creado esta dirección para el proyecto: huellasenlasenda (arrobita) gmail (puntito) com. Desde aquí recibiré las aportaciones.

Nos vemos en un par de meses^^

miércoles, 6 de marzo de 2013

23:59

Para mi amiga:

Al final de la vida lo que quedan son recuerdos. Últimamente creo que lo más importante es atesorar recuerdos bonitos. Lo que olvidas no sirve de nada al final, es como si no hubiera ocurrido. Importa sentirse vivo.

Así que me pasaría la vida persiguiendo esos drumrolls. Creo que uno de los momentos mejores de cualquier relación es el primer beso... y la ruptura. Siempre lo he pensado. Sentir.

Claro que uno no puede vivir solo con eso, necesitamos una base "estable", sentir que construímos algo que perdurará. Y hay recuerdos que solo pueden alcanzarse después de cierto tipo con alguien. No me imagino qué sería morir sin saber lo que significa casarse, vivir juntos, tener un niño, envejecer juntos.

Pero ahora... somos jóvenes. Persigue las mariposas, no es momento de irse con la "tranquilidad", si no te lo pide el cuerpo. Me alegro mucho de que encontraras algo así.

jueves, 28 de febrero de 2013

Sleepyhead

They couldn't think of something to say the day you burst
With all their lions, with all their might and all their thirst  
They crowd your bedroom like some thoughts wearing thin 
Against the walls, against your rules, against your skin
My beard grew down to the floor and out through the doors 
Of your eyes, begonia skies like a sleepyhead, sleepyhead
 

martes, 19 de febrero de 2013

Una simple rutina.

Lo primero es relajar la boca. Vivo permanentemente con un lado inutilizado, y si aprieto los dientes se vuelve peor. Es un tópico, pero lo siguiente que más ayuda es respirar hondo. La congoja en términos físicos es tu pecho comprimiendo tu caja torácica. Es importante poder respirar bien. Deja caer los hombros, no estás en tensión aunque tu cuerpo crea que sí. Hay que convencerle de que no vas a pelear. Repetir dos, tres veces y terminar de desencajar la mandíbula. Ok, el cuerpo ya está.

Ahora busca algo divertido. Reirse despeja las brumas. Una buena canción termina de barrer lo que quede, dejando un  poquito de tristeza, lo justo para ir tirando. Y a dormir, que mañana tienes que trabajar...

lunes, 11 de febrero de 2013

See heaven's got a plan for you

Siempre he presumido de no haber tenido época "discotequera". Yo no tengo pasado oscuro, mi pasado oscuro es ser heavy - decía. Y sin embargo ahora, al menos estando en "sociedad", cada vez me gustan más las canciones que no dicen nada.Ya no me siento capaz de cantar honestamente canciones sobre la amistad cogido de los hombros de un colega, sobre el valor con el puño cerrado en el aire o sobre el amor mirando de reojo a la chiquilla que tengo al lado. Supongo que lo mejor de un concierto heavy era la conexión con la gente. Y en estos momentos poco conectado me siento. Ése será un capullo, ésa no tendrá corazón. Y así.

Así que disfruto más de una salsa o un merengue. Algo que se pueda bailar, que te puedas quitar de energía de encima. Que solo percibas a una persona. Música dance. Lo nuevo de Pitbull. Algo que sea tan tan chorra que no pierdas nada de ti mismo por soltarlo. Y, demonios, es tan agradable bailar. Puedo hacer mil cosas con la cabeza en otro lado. Bailar, no. Me acabo de dar cuenta de que me fuerza a enfocarme en el presente, en los movimientos, en la otra persona, en la música. Me da una pausa de mi propia cabeza. Curioso.

En fin. Don't you worry; don't you worry, child.

High School Never Ends

Quién se lia con quién, quién besa a quién no toca, quien trabaja, quién vive de los compañeros, quién tira del carro, quién es ese que te tiende la mano en un momento bajo.

¿Instituto? Curro.





sábado, 9 de febrero de 2013

Estaciones

[ En verano ]

Es una joven

de finas caderas

y pelo largo,

que finge caerse en la arena

que pasa los meses jugando.


[ En invierno ]

Es una mujer

de ojos marrón oscuro

y rasgos afilados

que piensa una huída

para no sentir daño.


[ En otoño ]

Es una chica

con dudas

y sonrisa en los labios,

que habla y se esconde

que da pasitos pausados.


[ En primavera ]

Es una niña

de naricita respingona

y sueños esperanzados

que se pone de puntillas

para robar un beso en los semáforos  .



viernes, 8 de febrero de 2013

Detrás de los espejos rotos

Como la niña que pide amor con pistola, dolida y perdida, escondida en su propio caos, inalcanzable. Si pisas demasiado fuerte se asusta. Es mejor permanecer inmóvil mientras se mueve y curiosea alrededor. Tender la mano palma abajo y dejar que sea ella quien decida cogerse a ti.

A veces me frunce el ceño, como si estuviera enfadada. Yo la miro, esperando. Pronto se deshace en una sonrisa y ya puedo seguir con mi estudio.

Yo no sería capaz de bajarla de los tejados. O de las nubes, o de dondequiera que se encuentra en este momento. Es una voluta de humo. Es una canción que suena a lo lejos, y que sólo a ratos puedes identificar. A veces es un poco discordante, como una flauta que decide que la melodía de la orquesta no le va y comienza a lanzar sus propias notas. Lleva su propia fase.

En un momento te descuidas y aparece entre tus brazos, como si fuese lo natural, quererla un poquito. Y en ese momento lo es, es lo normal, lo natural.

En ocasiones, muy de vez en cuando, despierta la mujer y viene a tomarle el relevo a la niña. Se cargan un poco más los cruces de miradas, habla un poco más despacio y de pronto cada palabra rebosa matices. Uno podría intuír algo agazapado, los instintos primordiales que nos rondan a todos a veces, y que en esa sencillez encuentran un camino rápido a la superficie.

Pero entonces se desvanece y queda, de nuevo, la niña.

domingo, 3 de febrero de 2013

Digues que farás

Conciertito muy maco ayer de Pirat's Sound Sistema, un grupo de reggae catalán (por clasificarlos de alguna forma) en una mezcla entre pub y sala de conciertos. Y como hace mucho que no pongo una canción por poner, la que más me gustó ayer "digues que faràs"

Quan ningú t’escolti digues què faràs
Quan ningú et suporti de què et disfressaras
Quan la penya s’empani de quin pal vas
On t’amagaras?, on t’amagaras?  


Cuando nadie te escuche, di qué harás,
cuando nadie te soporte, de qué te disfrazarás,
Cuando la gente se de cuenta de qué palo vas,
¿dónde te esconderás?  



Escolta, cuida la gent que realment t’importa
i tanca la porta a qui no es comporta
si vas del pal però t’és igual
ara per ara ni la familia no et suporta.


Escucha, cuida la gente que realmente te importa,
y cierra la puerta a quien no se comporta,
si vas del palo pero te da igual,
ahora ni la familia te soporta 

Escolta, canvia d’actitud i dona-li la volta
canvia per dins i després fem la revolta
txapa la boca, calla i escolta 



Escucha, cambia de actitud y dale la vuelta,
cambia por dentro y después hacemos la revuelta,
cierra la boca, calla y escucha.


Quan ningú t’escolti digues què faràs
Quan ningú et suporti de què et disfressaras
Quan la penya s’empani de quin pal vas
On t’amagaras?, on t’amagaras?  


Cuando nadie te escuche, di qué harás,
cuando nadie te soporte, de qué te disfrazarás,
Cuando la gente se de cuenta de qué palo vas,
¿dónde te esconderás? 
Quan no siguis ningú, quan ja no pintis res
Quan ningu ja no et pari més pel carrer, no
Quan les teves paraules no vulguin dir res
el teu missatge ha perdut tot el eh
les teves passes ja no saps perquè no et porten enlloc
has perdut el caché 


Cuando ya no seas nadie, cuando ya no pintes anda,
cuando nadie te pare ya por la calle.
Cuando tus palabras no quieran decir nada,
tu mensaje ha perdido todo.
Tus pasos ya no lo sabes porque no te llevan a ninguna parte,
has perdido el "caché"   

Si totes les mentides se’n van per la totxa
i ets incapaç de rèconeixer que t’equivoques
si totes les mentides se’t mengen per dintre
i al final tothom estara cansat de tu i del teu joc brut 



Si todas las mentiras se van por la totxa
y si eres incapaz de reconocer que te equivocas
si todas las mentiras se te comen por dentro
y al final todo el mundo estará cansado de ti y tu juego sucio.    

Quan ningú t’escolti digues què faràs
Quan ningú et suporti de què et disfressaras
Quan la penya s’empani de quin pal vas
On t’amagaras?, on t’amagaras? 

 
Cuando nadie te escuche, di qué harás,
cuando nadie te soporte, de qué te disfrazarás,
Cuando la gente se de cuenta de qué palo vas,
¿dónde te esconderás?  

[traduciré on demand :P]

martes, 29 de enero de 2013

"Amor" y otros cuentos.

"Amor". Creo que es igual de fantasioso creer en el amor que creer que cuando mueres se te llevan a una sala gigante a decidir si has sido bueno o malo y en función de eso pasarás la eternidad en el cielo o en Pachá un sábado por la noche.


[Fuente]

El amor son drogas. Demostrado científicamente. Es una pistola biológica que la Madre Natura, a.k.a evolución, nos ha puesto en la cabeza para evitar que nos vayamos a la mierda como especie. Es un tapa-defectos. Es lo que permite a las hembras permanecer vinculadas a los capullos que tienen como pareja hasta que engendran. Es lo que evita que dichos machos huyan de su hembra y su paquete en busca de pastos más verdes donde repartir su semilla.


Creo en el amor como concepto intelectual, del alma. No físico. El aceptar que una persona te ayuda a crecer, que tiene valía, que tu vida es mucho mejor con esa persona que sin ella. Eso sí tiene sentido. Las mariposas en el estómago, el sufrir en la ausencia, los celos, el dolor por las infidelidades... Todo eso son putadas que nos vienen impuestas y que debíeramos resistir.


Cojamos las infidelidades, por ejemplo. Hay quien se viene abajo, ¡hay quien perdona! cuando sufre una. Si la vida funcionara como toca, el desenganche de una persona que te ha sido infiel debería ser instantáneo. Lamento por el tiempo perdido, pero no por la persona que ha demostrado que no sabe mantener un compromiso, que ha mentido y engañado. Ha hecho eso, ergo no vale la pena, y como no vale la pena, no se sufre por la despedida. Y, sin embargo, duele.

Fuente

El "amor" y esos caminos en situaciones evidentemente en contra. Cuando uno debería entender que hay muchos peces en el mar, que éste no toca, que sólo se va a complicar la vida... ahí está la avalancha de hormonas que te hacen pensar que la decisión más sensata es empezar a salir con esa chica que conoces de hace sólo tres semanas y que ya se ha liado con dos tíos mientras está contigo. ¡Claro, por qué no! Y allá vas.

Debo confesar que vivo de forma escéptica a estos sentimientos (¿se nota?) y a pesar de eso me veo incapaz de controlarlos. Una anécdota personal: hace unos años me despedía de una chica en una estación de autobuses. Mi novia, para ser exactos. Sabía que nos veríamos de nuevo a las pocas semanas y que mientras íbamos a estar en contacto (teléfono y messenger por aquel entonces). Pues bien, en el momento de pronunciar las palabras de despedida, noté de pronto como si me hubieran comprimido por dentro, se me humedecieron los ojos y supe que ya no había forma de pararlo. Llorando como un niño pequeño en medio de la estación. Se me iba la hembra, claro. Si nos fuera fácil soportar los abandonos pocas parejas durarían lo bastante para procrear. Y sabiendo que todo era cosa de las hormonas, sabiendo racionalmente que no pasaba nada, que era una despedida temporal, ahí estaba yo, totalmente descontrolado. Mi cuerpo me había vendido.

No me gusta el concepto de "amor" como suele entendersse. No me parece justo ni necesario. Es algo que coarta la libertad de decisión, que nubla las decisiones y nos hace emprender acciones autodestructivas. Tal cual lo pienso y tal cual lo escribo.

Y sí, yo he querido y he estado enamorado. Esto viene de un estudio de campo. Y soy feliz.

lunes, 28 de enero de 2013

Cambio de comentarios ( otra vez )

Aparentemente, en mis esfuerzos de combatir el spam, cerré la opción de publicar comentarios a todo el que no tuviera una cuenta de Google o de Wordpress. My bad. Solucionado, ahora pueden volver a dejarse comentarios anónimos (gracias Soph!)

Seguro que ahora todo el mundo se anima a comentar tras el cambio :P

domingo, 27 de enero de 2013

Etta

Nuestras almas han amado un millar de veces.
Por senderos que ya no recordamos,
nos hemos aventurado en vidas insólitas.
Te conozco con extremo, te amo en demasía,
para que esto sea el mero flujo de los años.
Igual que el río talla su curso por el valle,
así tu alma describe la mía a su paso.
En el cuerpo del otro alcanzamos la compleción
como nunca...

Veinticuatro, amigos y un trozo prestado

Me he dejado un trocito de mí en la terminal del aeropuerto. Imagino que Compañera me lo traerá cuando vuelva.

En otro orden de cosas, la Tierra ha dado 24 vueltas completas al Sol desde que nací. Y una vez más, tu patria son tus amigos y lo mismo que se echan en falta te montan un hogar a 500 km de distancia. El salón es más pequeño, pero ya ves tú.

martes, 15 de enero de 2013

60K

Pues eso, que hemos rebasado la barrera de las 60.000 pisadas y ni me había dado cuenta, para variar. Me reservo la entrada-aniversario para el 6º cumpleaños del blog.

Un día tengo que pararme a analizar cuántos lectores tengo y cuántas visitas vienen de google para no volver...

Hoy no estoy muy prolífico, se nota, ¿no?

En fin, ¡hasta la próxima!

lunes, 14 de enero de 2013

The one that got away (II)

La vida aparenta no querer mis principios. Me los presenta tal y como los quiero ver, para luego insistirme en que quite el envoltorio y me arriesgue a excavar. Me desafía a sobrevivir a lo que encuentre. Poda, poda y espera que al abrir las manos aún tengas algo que sostener.

Pero, ah, los finales los elijo yo. Arrebatadas las oportunidades de la suerte y la estadística, soy yo el que decide qué hacer con ellas, cuando estrecharlas, cuando dejarlas caer. Esperando que esta vez no sea la última, que no te equivoques, pero con la determinación de tomar las riendas y hacer lo que debes hacer, cambiando el camino por tu propia voluntad.




The one that got away

Sometimes you promise someone forever but it doesn't work out that way.





miércoles, 9 de enero de 2013

Detrás, delante, al lado.

Primero uno se calla siempre, por miedo o vergüenza, por falta de coraje aún ante las peleas más absurdas.

Después, uno se fuerza a combatir y hablar, a pelear todas, a no ser un cobarde. A expulsar ese sentimiento afuera una y otra vez.

Finalmente, uno aprende a contenerse, a pelear solo en las batallas que valen la pena. A dar un paso adelante cuando es necesario, aunque la idea le provoque rechazo, y a dar un paso al lado cuando no va a ganar nada.

Poco a poco.

(Meta) Cambio del feed de las entradas

En adelante, el feed (lo que suministra las entradas a los lectores RSS, como Google Reader) ya no proporcionará las entradas completas, sino solo un pequeño fragmento y un enlace a la entrada completa. Sí, es mi forma de evitar lectores fantasma, de esos que leen, analizan y nunca aportan :P

Si a alguien esto le supone alguna molestia, puede pronunciarse en los comentarios... ¡esos que nadie escribe últimamente!


Ya no es posible

(...)


Ya no es posible, a veces
ganar sino cayendo,
ya no es posible, entre dos seres
temblar, tocar la flor del río:
hebras de hombre vienen como agujas,
tramitaciones, trozos,
familias de coral repulsivo, tormentas
y pasos duros por alfombras
de invierno.

Entre labios y labios hay ciudades
de gran ceniza y húmeda cimera,
gotas de cuándo y cómo, indefinidas
circulaciones:
entre labios y labios como por una costa
de arena y vidrio, pasa el viento.

Por eso eres sin fin, recógeme como si fueras
toda solemnidad, toda nocturna
como una zona, hasta que te confundas
con las líneas del tiempo.
Avanza en la dulzura,
ven a mi lado hasta que las digitales
hojas de los violines
hayan callado, hasta que los musgos
arraiguen en el trueno, hasta que del latido
de mano y mano bajen las raíces.

Alianza (Sonata). Pablo Neruda

martes, 8 de enero de 2013

0:02

Creo que en las relaciones hay una terna de sentimientos muy relacionados: miedo, tristeza y rabia. Los últimos pueden confundirse entre sí, y el primero puede dar lugar a uno u otro, a veces dependiendo de nosotros aquello en que se transformará.

La tristeza es la proyección del miedo hacia dentro y la rabia es la expulsión hacia fuera. Cada uno tiene sus ventajas e inconvenientes, pero una vez que tienes miedo no queda otra que elegir en qué convertirlo. O eso o el miedo elige por ti.

Con la tristeza uno vuelve hacia sí mismo aquello que le produce temor. Se recluye y espera aquello que ha de venir, temiendo de forma pasiva. Yo lo encuentro algo más nocivo, en tanto que no sale de tu sistema y puede destruirte poco a poco, haciéndote pequeñito. A cambio mantienes la conciencia tranquila y solo tienes una persona de la que preocuparte: tú.

La rabia es enfocarlo hacia la otra persona. Libera cualquier exceso de energía, a base de afilar el miedo y lanzarlo fuera de nosotros, muchas veces queriendo eliminar aquello que nos ha producido miedo, corregirlo, embotarlo. La rabia te protege, pero produce soledad impuesta, pues alejas tarde o temprano a aquella persona que tengas al lado.

Pero es así, es malo o malo, pues del miedo no puede salir nada positivo. La solución sería no tenerlo, pero hay veces que es inevitable. Como una enfermedad, puedes contraerlo o que te lo transmitan y eso normalmente ya no tiene vuelta de hoja. Suele ser tan fácil de curar como querer eliminar un constipado durmiendo con la ventana abierta. Quizás con la primavera.

domingo, 6 de enero de 2013

#Positividad

Pequeña actualización (100 días)

Tengo una compañera en el camino. Ríe mucho -parecía seria-, es brillante -lo imaginaba- y muchas otras cosas más que no pude apreciar cuando nos sólo cruzábamos por los pasillos de la facultad. Pareja, amiga y compañera de juegos. 100 días después hemos dado pasos de gigante desde esos tontos que se las daban de duros en verano y disimulaban sus ganas de verse. Aunque hemos peleado con kilómetros y equipajes de todo tipo, contra estadísticas, de momento vamos ganando. No nos faltan fuerzas.

Sigo creciendo, vivo en Barcelona y se supone que también trabajo, pero de momento me gusta tanto lo que hago (básicamente, sentarme y pensar y resolver problemas) que casi me siento culpable cuando recibo la nómina. Quiero viajar, pero hoy he notado algo extraño, sin embargo, al pisar Valencia. Aunque sigo con las mismas ganas de ver mundo, creo que comienzo a intuír el momento en el que me gustaría parar un rato, poder establecerme en algún sitio por algo más tiempo que algunos años. Seguramente se me pase, no sé. Pero el solecito en la cara, mientras se intuyen naranjos a lo lejos, el mar... Estaría tan bien, ¿verdad?

Uno se plantea qué es lo que quiere realmente de la vida y algunas cosas han cambiado. A ver qué nos trae este año.



Noche de reyes

Que a veces el hogar puede ser hasta una habitación de hospital. 4 personas y una pelusa grande componen el mío y donde estén, ahí estará mi casa.

viernes, 4 de enero de 2013

Starships [the power of the internet]

The power of internet music. A little faith restored.



Una mezcla entre un centenar de voces anónimas, con la colaboración del cast de Perfect Pitch. Me encantan estas cosas.

Twinkle, twinkle, little star!

martes, 1 de enero de 2013

Haiku

Va sin prisas:
sólo le esperan
las palomas del parque. ¿no es valiente
ese rayito de luz
tras la tormenta?

Café

Tanto lo probó en otros labios que cuando decidió aventurarse solo fue como reencontrarse con un viejo conocido. Suave, dulce, denso. Se encontró sintiendo un beso en el borde del vaso.

Pero con el primer trago se volvió más normal. Ya no era ese raro que jamás bebía café, había perdido parte de su unicidad. Ahora era uno más.

Punto de inflexión

Ese instante en el que te das cuenta de que a pesar de todo lo vas a perder. El corazón del enfermo agoniza y ves que todos los esfuerzos que antes dedicabas a rescatarlo y a intentar que sobreviviera ahora se tienen que encaminar a que no sufra. Que desaparezca tranquilo, sedado e inconsciente; apretando tu mano hasta el último momento, pensando que va a ir todo bien, que ya está, que te vas a poner mejor...